2017

2017
Een jaar met meerdere gezichten. Overduidelijk terug te zien in de verschillende galeries hieronder.

Iets wat ik in 2015 en 16 al inzet is dit jaar duidelijk een uitgesproken manier van portretteren geworden. In plaats van een gebruikelijke geënsceneerde portretvorm kies ik bij er voorkeur voor om het individu tijdens een gesprek, in interview setting te portretteren. Ik ben sterk overtuigd geraakt dat hiermee de geportretteerde veel beter tot zijn/haar recht komt. Het oogt meer naturel.

ITGWO
Het is het jaar dat ik voor het eerst rond kan wandelen, met camera, op Into The Great Wide Open. Het fijnste festival van Nederland. Klein, zonder druk, geen gekkigheid, pure liefde. Een prettige sfeer die zeer fotogeniek is.
Dit jaar ben ik er eigenlijk als bezoeker. Als dank voor het vrijkaartje stel ik mijn camera wel in dienst van het festival.
In mijn almaar groeiende liefde voor klassieke manuele lenzen ben ik naar Vlieland getogen (De locatie waar ITGWO plaatsvindt) met alleen maar dit soort lenzen. Slow photography.  Hieronder als losse galerie opgenomen in.

Manual perse.
Ik denk dat ruim driekwart van alle foto’s in de selectie van dit jaar gemaakt zijn met manuele lenzen. In mijn bedrijfsfotografie in opdracht (onder mijn andere alias Concretstate), laat ik deze lenzen grotendeels thuis. (Al zit er regelmatig wel eentje in de tas voor als er wat tijd over blijft). Vaak leun ik tijdens dit soort opdrachten toch echt op zaken als ‘eye autofocus’ en ‘face recognition’, zeker omdat ‘de eenmaligheid van het moment’ een grote rol speelt. In mijn vrije werk kies ik vaker en vaker voor manueel. Het geeft een zekere rust en voldoening tijdens het proces. Een manuele lens geeft meer vrijheid in focus, letterlijk en figuurlijk. Het laat je meer fotograaf zijn en minder een bediende van het apparaat waar je mee werkt.

En, hoe hip het ook is om te zeggen, de imperfectie van het materiaal uit eenvoudiger tijden geeft zeker een bepaald karakter. Soms is een bepaalde mate van onscherpte zelfs bijna wenselijk omdat er een zekere mate van schoonheid in kan schuilen.

 

Een uitgesproken leermoment!
Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn in 2017. Een bijzonder leermoment, met nagenoeg alle foto’s naar de prullenbak, is mijn kennismaking met ‘banding’ (de onherstelbare strepen, in zekere zin ook wel digitale krassen te noemen, over het gehele beeld. Welke ontstaan door het voor het blote oog onzichtbaar knipperende effect van LED licht. Helaas is het bij bepaalde geluidsloze camera settings wel zichtbaar voor de sensor van de camera en dus zichtbaar op beeld). Kortom sommige technologische ontwikkelingen, in dit geval het volledig geruisloos kunnen fotograferen, lopen niet synchroon met andere technische ontwikkelingen in het publiekelijke domein (in dit geval LED-verlichting). Maar goed, al doende leert men. Sindsdien check ik altijd voor een shoot of reportage of alle technologische hulpmiddelen waarmee ik werk en waartussen ik werk elkaar niet in de wielen rijden.

 

LET THEM CREATE LIGHT!!
Een terugkerend motief in dit archief is, tot grote tevredenheid van mijzelf, de interactie tussen artiest en ‘stagelight’. Het is de voldoening van het schieten van precies die momentopname waarop het lijkt dat de artiest de bron van het licht is. Het is die zoektocht die voor mij een dimensie toevoegt aan podiumfotografie. Let them create light!!

Lijnenspel.
In 2017 heb ik het vrouwelijke lichaam in twee projecten in een (letterlijk) bijzonder licht weten te vangen.
Te beginnen met het Projectie Project waarbij de kunstenares haar naakte lichaam als canvas laat gebruiken voor een projectie van haar schilderwerk. Het zorgt voor een fascinerende 3D werking.  

Het andere project betrof een een tatoeage op het lichaam van mijn muze in de fotografie. Deze heeft geleid tot een bijzonder resultaat waarin vooral de uitgesproken belichting tot zijn recht komt.

Kortom, met die vier verschillende galeries in dit 2017 archief blijkt eens te meer het  multidisciplinaire karakter van mijn beeldtaal. Daarmee toont het gelijk ook het plezier, de voldoening en de energie die ik van mijn werk krijg..

Trots.
En laten we niet vergeten om nog maar eens mijn corporate alter ego Concretestate te noemen. Puur omdat ik er trots op ben.
In 2017 begin ik meer en meer herhaalopdrachten te krijgen. Een teken dat de opdrachtgever de eerste keer tevreden was. Ik fotografeer vanuit dat alter ego mijn eerste huwelijk, waarbij ik vooraf duidelijk maak wat voor foto’s ik denk te gaan maken: niet te veel het klassieke huwelijksbeeld maar de nadruk vooral op de vrije ongedwongen sfeer. Weet me vooral te vinden als je binnenkort gaat trouwen en deze omschrijving je aanspreekt.